Verlegen

Verlegen 

Ik ben verlegen. Ja..ik. Niemand gelooft dat als ik dat zeg. Maar ik ben altijd verlegen geweest. Ik kan daar alleen nu wel beter mee omgaan dan vroeger. Vooral door grappen te maken. Als ik in een grote groep ben hoor/zie je me bijna niet. Ik observeer dan vooral. Omdat ik vaak niet zoveel te zeggen heb. Of niet weet wat ik moet zeggen. Onzekerheid. Daarnaast heb ik gemerkt dat (grote) groepen mij energie kost als ik mij erin ‘stort’ zoals ik qua persoonlijkheid wil. Alsof ik aan iedereen een stukje van mijn energie moet geven in plaats van gewoon aanwezig te zijn. Daarom zit ik meestal rustig in een hoek en observeer. Ik vind het helemaal niet erg als mensen dan mij aanspreken of bij mij komen zitten. Ik klets dan echt gezellig mee. Maar ik wil dan niet in het middelpunt van de aandacht staan. Hoe anders is dat als ik op een podium sta. Ik ben er zelfs achtergekomen dat, hoe spannend ook, ik het heerlijk vind om optredens te doen waarbij ik voornamelijk rustige nummers zing. Waarom? Omdat het dan een soort concert wordt. Mensen luisteren naar mij. Alle aandacht is op mij, mijn stem en optreden. Had je mij dat in 2006 gezegd toen ik voor het eerst solo ging zingen, had ik je uitgelachen. Want hoe swingender mijn optreden, hoe meer mensen gingen dansen en minder op mij zouden letten. Dus ja, de verlegenheid zal altijd blijven. En ik weet ook wel dat dat in de showbizz wellicht niet echt handig is, want als ze je niet ‘zien’ weten ze ook niet wat je kan en wordt je onderschat in je kunnen. Maar ik kan en wil mij niet anders voordoen dan ik ben. En geloof me, als het ertoe doet, zorg ik ervoor dat je me ziet!