Doemdenken

Ik ben een boek aan het lezen. En alles in dat boek is tot nu toe perfect. Zo perfect dat ik al aardig wat bladzijden heb doorgebladerd omdat ik zeker wist dat er ergens wat mis moest gaan. Om er dan achter te komen dat er niks mis is gegaan en dat ik voor niks die bladzijden niet heb gelezen en voor niks niet vol in het verhaal ben gegaan. Bang dat het te perfect is, dat het nooit (lang) goed kan gaan. Die angst heb ik ook in mijn werk als zangeres. Dan komt er een leuke aanvraag binnen en dan merk ik dat ik al denk dat die dan wel niet door zal gaan omdat ik al een optreden heb, of op vakantie ben of om een andere reden. Zelfbescherming. Als ik zo al denk kan ik niet teleurgesteld raken. Of in het geval van het boek dan zal ik niet schrikken. Maar daardoor mis ik juist de leuke dingen. Want die bladzijden kan ik nu nog wel gaan lezen, maar er zit niks onverwachts meer in. En doordat ik zo aan het doemdenken ben over de leuke aanvraag, vergeet ik te genieten van het feit dat ik een aanvraag kreeg. Is ook wel iets mens eigen, iets negatiefs zien. Op socialmedia zie ik het namelijk ook regelmatig. Plaatst iemand een leuk filmpje of foto en dan kan men niet alleen reageren met leuk of zoiets. Nee, er komt vaak ook nog een komma maar achteraan (of ik denk dat te lezen?) Ik word aanstaande maandag 47 jaar en dit levensjaar ga ik vaker ‘punten’ zetten. En verder lezen zonder bladzijden over te slaan.