Ik merkte vandaag, niet voor de eerste keer, dat ik tijdens het wandelen in de natuur, op een onbekend pad, meer naar de grond kijk dan om mij heen. Aan de ene kant begrijpelijk want ik wil niet struikelen of ergens in stappen waar ik niet in wil stappen. Maar daardoor zie ik juist de mooie nieuwe omgeving niet. Zie ik de bomen, de natuur, de vogels etc niet. Ik zie alleen mijn schoenen en het pad voor me. Terwijl ik wel om mij heen kijk als ik op een gewone bekende weg loop. En dan is er juist weinig natuur te zien. Maar dan weet ik waar ik loop en is de weg ook goed begaanbaar.
Dat deed mij beseffen dat het met mijn muziekleven ook een beetje zo is. Ik kijk veel naar voren op mijn pad omdat mijn muzikale pad onbekend is. Ik vergeet dan nog wel eens om opzij te kijken en onderweg te genieten. Het is natuurlijk goed om vooruit te kijken. Ik heb nog wel wat muzikale doelen: een jazz/soul combo (ik heb zelfs al liedjes geselecteerd in Spotify hiervoor), een EP/CD met eigen nummers, nog een concert in een mooie zaal, weer een kerstconcert. En die dingen gaan ooit  gebeuren. Maar ik vergeet daardoor dus om mij heen te kijken. Dit pad zal onbekend blijven, want ik maak zelf dat pad. Niemand anders is mij voor gegaan op mijn pad en ik kan dus niemands voetstappen volgen. Stilstaan is geen optie. Terug lopen ook niet. Maar langzamer lopen wel. Dat geeft mij dan tijd om me heen te kijken op deze onbekende weg. En misschien neem ik daardoor wel net een ander pad met een nog mooiere omgeving.